Mijn Geschiedenis

Ik ben niet geboren zoals ik nu ben. Hoe dat komt vertel ik je hier, in mijn verhaal.

Ik ben op zondag 11 juni 1989 om 10 uur geboren in Ridderkerk. Mijn vader en moeder woonden toen in de straat de Karper in Ridderkerk. Ik was niet de eerste in ons gezin maar wel de oudste jongen. Boven mij waren 4 zussen, Marion, Marjet, Lydia en Jantine. Ze waren toen ik geboren werd 8, 7, 6 en 2 jaar oud. Voor mijn zus Lydia was mijn geboorte helemaal een groot feest want ik werd geboren op, haar 6e verjaardag.

Ik ben vernoemd naar mijn opa. Die heette ook Arend Hendrik van Holten net als ik. Op de foto hiernaast kun je ons samen zien toen ik nog klein was. We staan bij de molen die mijn opa zelf gebouwd heeft. Ik hield veel van hem maar helaas is opa op 4 oktober 2006 gestorven na een ernstig auto-ongeluk. Ik ben er wel erg verdrietig van maar ik heb gelukkig nog heel veel goede herinneringen aan mijn opa.

Toen ik een paar maanden oud was bleek ik allergisch te zijn voor koemelk, waardoor ik heel veel spuugde. Onderzoeken in het ziekenhuis volgden en vele bezoekjes aan de kinderarts. Verder ging het heel goed met mij. Ik was een lief en rustig jochie dat veel in de box speelde. In het voorjaar van 1991 liep ik op mijn klompjes in de tuin en omdat de tuin niet zo groot was ook al heel snel in de buurt en op het speelpleintje.

Op 30 maart 1991 gebeurde er iets dat heel mijn leven zou veranderen. Ik speelde die morgen, het was stille zaterdag, in de tuin en op de stoep achter het huis. Hoe het allemaal gegaan is weet niemand, ik zelf ook niet maar ik ben in de tuin van de achterburen, schuin achter ons huis, ongeveer 25 meter van de achterdeur van onze keuken in een vijver gevallen. Als anderhalf jaar oude peuter kende ik het gevaar van het water niet. Mijn ouders waren me kwijt en zochten alles af. Eerst dichtbij en toen steeds verder van huis. Omdat de tuinpoort van de tuin met de vijver was dichtgevallen konden ze mij niet zien. Na ongeveer 55 minuten ben ik gevonden door de buurvrouw die thuis kwam en langs de vijver liep.

Een politieagent die ook al was gewaarschuwd en naar mij op zoek was heeft mij uit het water gehaald en is onmiddellijk met reanimatie begonnen. Dat heeft hij volgehouden tot ambulancebroeders het overnamen. De naam van deze politieman was M.J. Stigter. Hij was een oud-collega van mijn vader, die ook bij de politie heeft gewerkt. De broeders van twee ambulances zijn daarna in de straat en in de ziekenwagen nog wel een half uur bezig geweest waarna ik met spoed naar het ziekenhuis werd gebracht. Dat was het oude Sophia Kinderziekenhuis aan de Gordelweg in Rotterdam.

In het ziekenhuis op de eerste hulp werd alles in het werk gesteld om mijn leven te redden. Toen ik in het ziekenhuis aankwam was mijn lichaamstemperatuur 19 graden Celsius. Toen de artsen een hele tijd met mij bezig zijn geweest begon mijn hart weer goed te kloppen.

Ik heb in dit ziekenhuis 5 weken op de Intensive Care gelegen en daarna nog 7 weken op de Medium Care. Na 12 weken ben ik overgebracht naar het Ikaziaziekenhuis aan de Montesoriweg in Rotterdam-Zuid. Ik weet hier zelf allemaal niets meer van want ik lag in coma. Een paar keer per dag stopte ik met ademen en dan was er grote paniek. Dan werd alles uit de kast gehaald om mijn ademhaling weer op gang te brengen. Iedere keer weer lukte het de zusters om mij weer stabiel te krijgen. Wat ik vanuit deze periode weet is alles wat mijn vader en moeder hebben verteld. Ik reageerde nergens op. En iedereen was bang dat dat ook altijd zo zou blijven. Mijn moeder kwam me elke morgen zelf wassen. Ook kwamen de opa’s en oma’s veel bij mij op bezoek en soms ook mijn zussen.

Op 11 juni, ik had toen zonder dat ik het wist mijn 2e verjaardag al gevierd in het ziekenhuis, kwam er verandering. Eerst de zusters en toen ook mijn ouders zagen dat ik weer ging reageren op de dingen om mij heen. Geluiden, licht en de aanwezigheid van mensen. Ik kwam bij uit de 4 maanden lange coma. Nog voor het half juli was kon ik in een aangepaste stoel zitten en kort daarna zelfs een ijsje eten.

Iedereen was heel blij en dankbaar dat ik dat verschrikkelijke avontuur in die vijver had overleefd. Ik en mijn familie weten dat God mij heeft bewaard. Ik ben Hem dankbaar dat ik nog leef en dat ik nog zoveel fijne dingen kan doen.

Toch veranderde deze gebeurtenis mijn leven voor altijd. Ik ben zwaar gehandicapt geworden door een beschadiging aan mijn hersenstam. Mijn verstand is goed maar ik kan niet lopen en praten en ben ook incontinent en soms maak ik hele rare bewegingen met mijn armen en benen door mijn spasmes. Natuurlijk kan ik door mijn beperkingen niet zo goed leren als anderen. Zelf vind ik dat eigenlijk helemaal geen probleem. Ik heb zoveel mooie hulpmiddelen dat ik me soms ook heel rijk voel. Een ding wil ik wel graag zeggen: Ik ben niet ongelukkig, ik voel me zelfs heel gelukkig.

Ik ben toen ik uit het ziekenhuis kwam, dat was eind november 1991, naar de kinderrevalidatie gegaan in de Adriaanstichting aan de Ringdijk in Rotterdam. Tegenwoordig is de Adriaanstichting een onderdeel van Rijndam.

Al na een paar weken mocht ik in de weekenden naar huis. Dat was feest want ik was meer dan een half jaar niet thuis geweest. Na een half jaar intern in de kliniek ging ik voorgoed naar huis. In die periode ging ik wekelijks naar de peuterdagbehandeling, ook op de Adriaanstichting. Toen ik 4 jaar werd moest ik zoals alle andere kinderen naar school. In hetzelfde gebouw waar ook de Adriaanstichting is, zat ook de Mytylschool ‘De Brug’. Eerst ging ik daar naar de kleuterschool nog later naar het basisonderwijs (SO) en toen ik 12 jaar werd naar het voortgezet onderwijs (VSO). Ik heb hier veel geleerd en ik het altijd erg naar mijn zin gehad op school.

Ik heb de praktische leerweg gevolgd in het VSOP (voortgezet speciaal onderwijs | praktisch gericht). Ik ben in 2009 afgestudeerd en toen gaan werken. De praktische opleiding heeft mij heel goed geholpen om mijn werk te kunnen doen.

Ik ben sinds 2009 aan het werk, ik vind werken erg leuk en belangrijk. Natuurlijk doe ik mijn werk op een bijzondere manier. Ik heb eerst bij Pameijer gewerkt in Ridderkerk. In deze sociale werkplaats werkte ik op de houtafdeling. Later heb ik op de zorgboederij de Hoef in Giesenburg. Ik kon daar lekker veel buiten zijn en ik vond het heerlijk om voor de dieren te zorgen. Vanuit Bleskensgraaf werkte ik ook bij de Notabelen, ik vond het vooral leuk om in de winkel te staan. Na mijn verhuizing naar Ouddorp ben ik aan de slag gegaan bij kringloopwinkel Bie Joe. Bie Joe is geïnspireerd op het concept van de Notablen.